4
ม้าเจ็ดตัวควบออกจากวัดเ้ส้าหลินอย่างรวดเร็วทั้งเจ็ดตัดสินใจกลับไปไปเมืองลั่วหยางอีกครั้งเพื่อไปหาตระกูลเฉิน ที่บ้านตระกูลเฉิน เฉินไป่ หัวหน้าตระกูลเฉินออกมาต้อนรับ
"สวัสดีทุกท่านยินดีต้อนรับสู่บ้านของพวกเราท่านคือ จ้าวลู่จง กระมัง"
"ใช่แล้วเราเอง"จ้าวลู่จงตอบ
"ดีๆมีของวิเศษประจำตระกูลอยากให้พวกท่านมาดู"เฉินไป่พูดต่อ
ณ กลางลานบ้าน
ระหว่างทางที่เดินมาจ้าวลู่จงสงสัยว่าทำไมไม่เห็นคนเลยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
"ในลานนี้คือของวิเศษทุกคนกรุณาปลดอาวุธก่อนเข้าไปด้วย"เฉินไป่หันกลับมาพูด หลังจากทุกคนทิ้งอาวุธไว้ข้างนอกแล้วก็เดินเข้าไปข้างในเห็นกระบี่เล่มหนึ่งเก่าแก่และโบราณ ในฉับพลันคนสำนักมารแผ่นดินเข้าโจมตีทันทีทั้งเจ็ดไร้อาวุธจึงใช้หมัดเปล่าชิยิ่นชัดออกสองหมัดใส่ชายคนหนึ่ง พลั่กๆ...แล้วตีลังกากลับเอามือยันพื้นใช้ออกด้วยเท้าไร้รอยแห่งเส้าหลินชัดไปสามสิบเท้าแล้วกระโดดขึ้นเต็ะก้านคอชายคนนั้นกระเด็นไป ซงหลงปราณดรรชนีกราดยิงใส่คนรอบทิศ หวูเม่ยกับหวูเฟยใช้หมัดตระกูลหวูทั้งสองเป็นผู้หญิงจึงไม่สามารถฝึกผ่ามือเส้าหลินได้ ได้แต่ใช้วิชาประจำตระกูล จางจี้หลานซัดหมัดไทเก็กใส่คนรอบทิศพลางซัดฝ่ามืออรหันต์ ปราณดรรชนีและดรรชนีเด็ดบุบผาที่เรียนมาเป็นบางครั้ง หลีี่เทียนซงเรียนวิชาหมัดสยบพยัฒฆ์ ผ่ามือป่นศิลาและดรรชนีดอกเหมยมาจากเส้าหลินจึงใช้ออกทำร้ายคนรอบข้าง จ้าวลู่จงใช้หมัดตามสำนึกของกระบวนท่าไม่มีท่าแน่นอนพลิกแพลงตามกระบวนท่าศัตรูแต่ก็ใช้เท้าไร้รอย ผ่ามือวชิระเทวราชที่เรียนมาเป็นบางครั้ง วิชาผ่ามือระยะไกลจ้าวลู่จงก็เรียนมาจากอาจารย์ของเขาอยู่แล้วจึงสามารถใช้ได้การต่อสู้ยกแรกจบลงชิยิ่นตะโกนว่า"ที่แท้ประสกหลอกพวกอาตมาหรอกหรือ"
เฉินไป่ตอบกลับมาว่า"ที่ข้าหลอกไม่ใช่พวกท่านแล้วกระโดดไปคว้ากระบี่โบราณซัดใส่คนสำนักมารแผ่นดินกระบี่ตระกูลเฉินรวดเร็วและสลับซับซ้อนยิ่งนัก ในวินาทีนั้นคนของตระกูลเฉินกระโดดข้านหลังคามาสมทบไม่นานคนสำนักมารแผ่นดินก็ล้มตายสิ้นเหลืออยู่หนึ่งคนที่กำลังดวลกับเฉินไป่อย่างดุเดือด ฉัวะ...เฉินไป่ถูกฟันที่ไหล่กระบี่หลุดจากมือจ้าวลู่จงกระโดดเข้าแทนทันที"ลู่จงรับ"เฉินไป่ตะโกนพร้อมโยนกระบี่โบราณให้ พึบพับโช้งเช้ง จ้าวลู่จงใช้อาวุธทุกชิ้นเหมือนร่างกายตนเองใช้ออกตามใจปราถนาแต่คนผู้นี้ก็มีเพลงดาบอันยอดเยี่ยมเช่นกัน จ้าวลู่จงใช้กระบี่เหมือนน้ำไหลพริ้วสะบัดยากที่จะตามทัน คนผู้นั้นใช้กระบี่ดุจเพลวเพลิงหักล้านกันสามสิบกว่าท่าใจจังหวะที่ทั้งสองฟาดอาวุธใส่กันทั้งคู่พยายามจะเหหวี่ยงอาวุธอีกฝ่ายให้หลุดจากมือ ระหว่างนี้การต่อสู้รอบๆจบหมดแล้วเหลือแต่คู่นี้ที่ยังดวลกันอยู่ เคร้ง อาวุธของทั้งคู่หลุดมือ ฝ่ามือและหมัดเข้าแทนที่ทันที สภาวะหมัดของชายปริษนาเกรี้ยวกราดมากรุกจู่โจมมาโดดไม่เว้นจังหวะทุกกระบวนท่าเน้นจุดตาย ทันใดนั้นจ้าวลู่จงเหมือนจะคิดอะไรออกอย่างหนึ่งยิ่งสภาวะหมัดเกรี้ยวกวาดเขายิ่งเคลื่อนที่สบายๆขึ้นเท่านั้นแต่ชายผู้นั้นรุกเท่าไร่ก็ไม่ถึงตัวเขาสักที พลั่กๆพอชายผู้นั้นร้อนใจก็ขาดสติปล่อยกระบวนท่าผิดทำให้ความรัวขาดหาย จ้าวลู่จงสวนผ่ามือกลับไปถูกกลางอกคนผู้นั้นล้มลงกระอักเลือด แล้วกล่าวเบาๆว่า"ข้ามีฝีมือเพียงกึ่งหนึ่งของเจ้าสำนักเท่านั้นเจ้าระวังให้ดี"แล้วสิ้นใจตาย
จบศึกนั้นเฉินไป่ให้ก่ารต้อนรับจ้าวลู่จงและพวกอย่างดีไม่นานทั้งหมดก็ลาเพื่อจะไปหมู่บ้านยุทธตระกูลหัวต่อ หมู่บ้านยุทธตระกูลหัวอยู่ที่หลานโจวการเดินทางครั้งนี้จะยาวนานนักผ่นมาสองสัปดาห์ก็ถึงแต่หมู่บ้านแห่งนี้ไม่ได้ถูกยึดครองเลยเดินทางไปเสฉวนเพื่อไปสืบที่สำนักมารแผ่นดินเลย ระหว่างทุกคืนจ้าวลู่จงจะต้องออกไปคนเดียวและกลับมาตอนเช้าเป็นแบบนี้อยู่สามสัปดาห์จนในที่สุดชิยิ่นก็ถามว่า"พี่ใหญ่ท่านไปไหนทุกคืนเนี่ย"
"ไม่มีอะไรหรอกเราแค่พยายามแต่งตำหรับยุทธเท่านั้นเอง"
"ท่านทำไมถึงคิดจะแต่งล่ะ"
"ตั้งแต่ที่บ้านตระกูลเฉินเราก็คิดอะไรได้บางอย่าง"
"งั้นลองเอาวิชาท่านมาเทียบกับพวกเราดูไหม"(ชิยิ่นและซงหลงจะใช้คำธรรมดากับพรรคพวกไม่ใช้คำสำหรับพระ)
"ก็ดี"
ฟ้า้ว...เพลงเตะแห่งเส้าหลินนี้ดุเดือดนักแต่ยิ่งมาแรงจ้าวลู่จงยิ่งรับช้าลงแต่ก็ไม่พลาดเป้าพอชิยิ่นมีกระบวนท่าจ้าวลู่จงก็ไร้กระบวนท่าแต่พอชิยิ่นเริ่มไร้กระบวนท่าจ้าวลู่จงกลับใช้กระบวนท่าร่างของเขามีพลังงานจากการโจมตีของชิยิ่นเก็บไว้แล้วใช้โจมตีกลับเสมอสามสิบท่าชิยิ่นเริ่มอ่อนแรงเพลงหมัดช้าลงจ้าวลู่จงกลับเร็วขึ้น ฟับ...จ้าวลู่จงส่งหมัดทะลุแนวป้องจันไปจ่อกับคอหอยของชิยิ่นในท่าที่สามสิบห้าชิยิ่นหอบแฮกๆแต่จ้าวลู่จงไม่มีเหงื่อสักหยด"พี่ใหญ่เราสุดยอดมาก"จางจี้หลางพูดขึ้น
"นั่นมันเพลงหมัดอะไรหน่ะ"หวูเม่ยถาม
"ไม่รู้สิเรายังไม่ได้คิดชื่อ"
"งั้นพวกเราขอเรียนจะได้ไหม"
"พี่น้องกันจะหวงวิชาทำไม มาฟังข้าอธิบาย"
เพลงหมัดนี้ใช้หลักสมดุลคล้ายๆกับบู๊ตึ๊งแต่ไม่เหมือซะที่เดียวใช้หลัก อ่อนสยบแข็ง แข็งสยบอ่อน ช้าสยบเร็ว เร็วสยบช้า ไร้กระบวนท่าทำลายกระบวนท่า กระบวนท่าทำลายไร้กระบวนท่า ใช้พลังของคนอื่นเป็นพลังของตนเองไม่ใช่แค่หนึ่งตำลึกแลกพันชั่งแต่เป็นการได้พันชั่งมาโดยไม่เสียอะไรเลย ตำหรับยุทธนี้ทั้งเจ็ดตั้งชื่อไว้ว่า คัมภีร์เทพพิชิตมาร
"ข้าว่าข้าจะเลิกฆ่าคน"จ้าวลู่จงพูดขึ้นหลังจากสอนจบ
"พวกเราด้วย"ที่เหลือสนับสนุก
"วิชาพี่ใหญ่เราทำให้ใจสงบเข้าถึงหลักพุทธศาสนาไม่อยากทำบาป"หลี่เทียนซงพูดต่อ
"น้องเล็กเราพูดได้ดีแต่ดูท่าพี่ห้าจะเข้าถึงหลักเต๋านะ"ซงหลงพูด
"ก็คงงั้น"หวูเม่ยพูด หลังจากนั้นก็มีแต่เสียบหัวเราะของความสนุกสนาน
เช้าวันรุ่งขึ้น
"พวกเราถ้าจะเลิกฆ่าคนแล้วก็ทำอาวุธใหม่นะ"จ้าวลู่จงพูดขึ้น
"ของเรามันง่าย"ปล้วหยิบทวนมาฟาดส่วนคนทิ้งไป
"ข้ากับพี่สองไม้ต้องอยู่แล้ว"ซงหลงพูด
"ข้ากับน้องเล็กก็ง่าย"จางจี้หลานพูดเสร็จแล้วก็ใช้พลังลบคมกระบี่ทิ้งหลี่เทียนซงก็เช่นกัน
"ข้าก็ทำแบบเดียวกับแหละ"หวูเม่ยพูดจบก็สะบัดขลุ่ยมีคมยื่นออกมายาวเท่ากระบี่ปล้วก็ลบคมทิ้งส่วนหวูเฟยก็ลบคมกระบี่เช่นกัน
"ไหนแล้วพวกเรามาบัญญัติเพลงหมัดกับเพลงอาวุธกันเลยกันเลยไหม"จางจี้หลานเสนอ
"ดี"ซงหลงสนับสนุน
ระหว่างทางไปเสฉวนทั้งเจ็ดก็ช่วยกันบัญญัติเพลงหมัด กระบี่ พลอง และพลองสามท่อน พอถึงเสฉวนก็เสร็จพอดีตั้งชื่อว่า
เพลงหมัดอรุณเบิกฟ้า
กระบี่แหวกอัสนี
พลองเมฆาปั่นป่วน
ส่วนซงหลงเลิกใช้พลองสามท่อนหันไปใช้หนึ่งส่วนของพลองสามท่อนจึงใช้เป็นเพลงกระบี่ได้
ณ เมืองเสฉวน
"เราจะบุกไปเลยไหม"หวูเฟยถาม
"ก็ดีนะเอากันซึ่งๆหน้านี่แหละ"หลี่เทียนซงตอบ
"เราเห็นด้วย"จางจี้หลานพูด
"อยา่ดีกว่า"เสียงลึกลับดังมาจากข้างหลัง
"สวัสดีทุกท่านยินดีต้อนรับสู่บ้านของพวกเราท่านคือ จ้าวลู่จง กระมัง"
"ใช่แล้วเราเอง"จ้าวลู่จงตอบ
"ดีๆมีของวิเศษประจำตระกูลอยากให้พวกท่านมาดู"เฉินไป่พูดต่อ
ณ กลางลานบ้าน
ระหว่างทางที่เดินมาจ้าวลู่จงสงสัยว่าทำไมไม่เห็นคนเลยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
"ในลานนี้คือของวิเศษทุกคนกรุณาปลดอาวุธก่อนเข้าไปด้วย"เฉินไป่หันกลับมาพูด หลังจากทุกคนทิ้งอาวุธไว้ข้างนอกแล้วก็เดินเข้าไปข้างในเห็นกระบี่เล่มหนึ่งเก่าแก่และโบราณ ในฉับพลันคนสำนักมารแผ่นดินเข้าโจมตีทันทีทั้งเจ็ดไร้อาวุธจึงใช้หมัดเปล่าชิยิ่นชัดออกสองหมัดใส่ชายคนหนึ่ง พลั่กๆ...แล้วตีลังกากลับเอามือยันพื้นใช้ออกด้วยเท้าไร้รอยแห่งเส้าหลินชัดไปสามสิบเท้าแล้วกระโดดขึ้นเต็ะก้านคอชายคนนั้นกระเด็นไป ซงหลงปราณดรรชนีกราดยิงใส่คนรอบทิศ หวูเม่ยกับหวูเฟยใช้หมัดตระกูลหวูทั้งสองเป็นผู้หญิงจึงไม่สามารถฝึกผ่ามือเส้าหลินได้ ได้แต่ใช้วิชาประจำตระกูล จางจี้หลานซัดหมัดไทเก็กใส่คนรอบทิศพลางซัดฝ่ามืออรหันต์ ปราณดรรชนีและดรรชนีเด็ดบุบผาที่เรียนมาเป็นบางครั้ง หลีี่เทียนซงเรียนวิชาหมัดสยบพยัฒฆ์ ผ่ามือป่นศิลาและดรรชนีดอกเหมยมาจากเส้าหลินจึงใช้ออกทำร้ายคนรอบข้าง จ้าวลู่จงใช้หมัดตามสำนึกของกระบวนท่าไม่มีท่าแน่นอนพลิกแพลงตามกระบวนท่าศัตรูแต่ก็ใช้เท้าไร้รอย ผ่ามือวชิระเทวราชที่เรียนมาเป็นบางครั้ง วิชาผ่ามือระยะไกลจ้าวลู่จงก็เรียนมาจากอาจารย์ของเขาอยู่แล้วจึงสามารถใช้ได้การต่อสู้ยกแรกจบลงชิยิ่นตะโกนว่า"ที่แท้ประสกหลอกพวกอาตมาหรอกหรือ"
เฉินไป่ตอบกลับมาว่า"ที่ข้าหลอกไม่ใช่พวกท่านแล้วกระโดดไปคว้ากระบี่โบราณซัดใส่คนสำนักมารแผ่นดินกระบี่ตระกูลเฉินรวดเร็วและสลับซับซ้อนยิ่งนัก ในวินาทีนั้นคนของตระกูลเฉินกระโดดข้านหลังคามาสมทบไม่นานคนสำนักมารแผ่นดินก็ล้มตายสิ้นเหลืออยู่หนึ่งคนที่กำลังดวลกับเฉินไป่อย่างดุเดือด ฉัวะ...เฉินไป่ถูกฟันที่ไหล่กระบี่หลุดจากมือจ้าวลู่จงกระโดดเข้าแทนทันที"ลู่จงรับ"เฉินไป่ตะโกนพร้อมโยนกระบี่โบราณให้ พึบพับโช้งเช้ง จ้าวลู่จงใช้อาวุธทุกชิ้นเหมือนร่างกายตนเองใช้ออกตามใจปราถนาแต่คนผู้นี้ก็มีเพลงดาบอันยอดเยี่ยมเช่นกัน จ้าวลู่จงใช้กระบี่เหมือนน้ำไหลพริ้วสะบัดยากที่จะตามทัน คนผู้นั้นใช้กระบี่ดุจเพลวเพลิงหักล้านกันสามสิบกว่าท่าใจจังหวะที่ทั้งสองฟาดอาวุธใส่กันทั้งคู่พยายามจะเหหวี่ยงอาวุธอีกฝ่ายให้หลุดจากมือ ระหว่างนี้การต่อสู้รอบๆจบหมดแล้วเหลือแต่คู่นี้ที่ยังดวลกันอยู่ เคร้ง อาวุธของทั้งคู่หลุดมือ ฝ่ามือและหมัดเข้าแทนที่ทันที สภาวะหมัดของชายปริษนาเกรี้ยวกราดมากรุกจู่โจมมาโดดไม่เว้นจังหวะทุกกระบวนท่าเน้นจุดตาย ทันใดนั้นจ้าวลู่จงเหมือนจะคิดอะไรออกอย่างหนึ่งยิ่งสภาวะหมัดเกรี้ยวกวาดเขายิ่งเคลื่อนที่สบายๆขึ้นเท่านั้นแต่ชายผู้นั้นรุกเท่าไร่ก็ไม่ถึงตัวเขาสักที พลั่กๆพอชายผู้นั้นร้อนใจก็ขาดสติปล่อยกระบวนท่าผิดทำให้ความรัวขาดหาย จ้าวลู่จงสวนผ่ามือกลับไปถูกกลางอกคนผู้นั้นล้มลงกระอักเลือด แล้วกล่าวเบาๆว่า"ข้ามีฝีมือเพียงกึ่งหนึ่งของเจ้าสำนักเท่านั้นเจ้าระวังให้ดี"แล้วสิ้นใจตาย
จบศึกนั้นเฉินไป่ให้ก่ารต้อนรับจ้าวลู่จงและพวกอย่างดีไม่นานทั้งหมดก็ลาเพื่อจะไปหมู่บ้านยุทธตระกูลหัวต่อ หมู่บ้านยุทธตระกูลหัวอยู่ที่หลานโจวการเดินทางครั้งนี้จะยาวนานนักผ่นมาสองสัปดาห์ก็ถึงแต่หมู่บ้านแห่งนี้ไม่ได้ถูกยึดครองเลยเดินทางไปเสฉวนเพื่อไปสืบที่สำนักมารแผ่นดินเลย ระหว่างทุกคืนจ้าวลู่จงจะต้องออกไปคนเดียวและกลับมาตอนเช้าเป็นแบบนี้อยู่สามสัปดาห์จนในที่สุดชิยิ่นก็ถามว่า"พี่ใหญ่ท่านไปไหนทุกคืนเนี่ย"
"ไม่มีอะไรหรอกเราแค่พยายามแต่งตำหรับยุทธเท่านั้นเอง"
"ท่านทำไมถึงคิดจะแต่งล่ะ"
"ตั้งแต่ที่บ้านตระกูลเฉินเราก็คิดอะไรได้บางอย่าง"
"งั้นลองเอาวิชาท่านมาเทียบกับพวกเราดูไหม"(ชิยิ่นและซงหลงจะใช้คำธรรมดากับพรรคพวกไม่ใช้คำสำหรับพระ)
"ก็ดี"
ฟ้า้ว...เพลงเตะแห่งเส้าหลินนี้ดุเดือดนักแต่ยิ่งมาแรงจ้าวลู่จงยิ่งรับช้าลงแต่ก็ไม่พลาดเป้าพอชิยิ่นมีกระบวนท่าจ้าวลู่จงก็ไร้กระบวนท่าแต่พอชิยิ่นเริ่มไร้กระบวนท่าจ้าวลู่จงกลับใช้กระบวนท่าร่างของเขามีพลังงานจากการโจมตีของชิยิ่นเก็บไว้แล้วใช้โจมตีกลับเสมอสามสิบท่าชิยิ่นเริ่มอ่อนแรงเพลงหมัดช้าลงจ้าวลู่จงกลับเร็วขึ้น ฟับ...จ้าวลู่จงส่งหมัดทะลุแนวป้องจันไปจ่อกับคอหอยของชิยิ่นในท่าที่สามสิบห้าชิยิ่นหอบแฮกๆแต่จ้าวลู่จงไม่มีเหงื่อสักหยด"พี่ใหญ่เราสุดยอดมาก"จางจี้หลางพูดขึ้น
"นั่นมันเพลงหมัดอะไรหน่ะ"หวูเม่ยถาม
"ไม่รู้สิเรายังไม่ได้คิดชื่อ"
"งั้นพวกเราขอเรียนจะได้ไหม"
"พี่น้องกันจะหวงวิชาทำไม มาฟังข้าอธิบาย"
เพลงหมัดนี้ใช้หลักสมดุลคล้ายๆกับบู๊ตึ๊งแต่ไม่เหมือซะที่เดียวใช้หลัก อ่อนสยบแข็ง แข็งสยบอ่อน ช้าสยบเร็ว เร็วสยบช้า ไร้กระบวนท่าทำลายกระบวนท่า กระบวนท่าทำลายไร้กระบวนท่า ใช้พลังของคนอื่นเป็นพลังของตนเองไม่ใช่แค่หนึ่งตำลึกแลกพันชั่งแต่เป็นการได้พันชั่งมาโดยไม่เสียอะไรเลย ตำหรับยุทธนี้ทั้งเจ็ดตั้งชื่อไว้ว่า คัมภีร์เทพพิชิตมาร
"ข้าว่าข้าจะเลิกฆ่าคน"จ้าวลู่จงพูดขึ้นหลังจากสอนจบ
"พวกเราด้วย"ที่เหลือสนับสนุก
"วิชาพี่ใหญ่เราทำให้ใจสงบเข้าถึงหลักพุทธศาสนาไม่อยากทำบาป"หลี่เทียนซงพูดต่อ
"น้องเล็กเราพูดได้ดีแต่ดูท่าพี่ห้าจะเข้าถึงหลักเต๋านะ"ซงหลงพูด
"ก็คงงั้น"หวูเม่ยพูด หลังจากนั้นก็มีแต่เสียบหัวเราะของความสนุกสนาน
เช้าวันรุ่งขึ้น
"พวกเราถ้าจะเลิกฆ่าคนแล้วก็ทำอาวุธใหม่นะ"จ้าวลู่จงพูดขึ้น
"ของเรามันง่าย"ปล้วหยิบทวนมาฟาดส่วนคนทิ้งไป
"ข้ากับพี่สองไม้ต้องอยู่แล้ว"ซงหลงพูด
"ข้ากับน้องเล็กก็ง่าย"จางจี้หลานพูดเสร็จแล้วก็ใช้พลังลบคมกระบี่ทิ้งหลี่เทียนซงก็เช่นกัน
"ข้าก็ทำแบบเดียวกับแหละ"หวูเม่ยพูดจบก็สะบัดขลุ่ยมีคมยื่นออกมายาวเท่ากระบี่ปล้วก็ลบคมทิ้งส่วนหวูเฟยก็ลบคมกระบี่เช่นกัน
"ไหนแล้วพวกเรามาบัญญัติเพลงหมัดกับเพลงอาวุธกันเลยกันเลยไหม"จางจี้หลานเสนอ
"ดี"ซงหลงสนับสนุน
ระหว่างทางไปเสฉวนทั้งเจ็ดก็ช่วยกันบัญญัติเพลงหมัด กระบี่ พลอง และพลองสามท่อน พอถึงเสฉวนก็เสร็จพอดีตั้งชื่อว่า
เพลงหมัดอรุณเบิกฟ้า
กระบี่แหวกอัสนี
พลองเมฆาปั่นป่วน
ส่วนซงหลงเลิกใช้พลองสามท่อนหันไปใช้หนึ่งส่วนของพลองสามท่อนจึงใช้เป็นเพลงกระบี่ได้
ณ เมืองเสฉวน
"เราจะบุกไปเลยไหม"หวูเฟยถาม
"ก็ดีนะเอากันซึ่งๆหน้านี่แหละ"หลี่เทียนซงตอบ
"เราเห็นด้วย"จางจี้หลานพูด
"อยา่ดีกว่า"เสียงลึกลับดังมาจากข้างหลัง
5
ทั้งเจ็ดสะดุ้งเฮืกหันกลับไปอุทานว่า"ท่านเจ้าอาวาส"ที่แท้เป็นชีหลงไต้ซือ"และอีกคน"ชีหลงไต้ซือพูด จางซันฟงเจ้าสำนักบู้ตึ้ง และ หลี่ต้าซงเจ้าสำนักหัวซาน
ทั้งสามมีศิษย์ติดตามคนละ5-6คน
"ท่านพูดหมายความว่าอะไร"จ้าวลู่จงถาม
"ก็เจ้าสำนักมารแผ่นดินมีวรยุทธสูงส่งมากนักอาตมามีวรยุทธสูงกว่าประสกยังเคยพ่ายแพ้แก่มันเลย"ชีหลงไต้ซือตอบ
ทันใดนั้นทั้งหมดก็เห็นกองทัพมุ่หน้าออกจากเมืองไป"แย่แล้วนั่นเป็นทางไปหัวซาน"หลี่ต้าซงอุทาน"งั้นรีบไป"จางซันฟงพูดต่อ ทั้งหมดรีบตามทัพนั้นไปทันทีตามทั้งวันทั้งคืน สุดท้ายก้มาถึงเขาหัวซานทางขึ้นเขาทีซากศพของศิษย์หัวซานและของสำนักมารแผ่นดินกระจายอยู่ทั่วจ้าวลู่จงและพวกควบม้าตะบึ่งไปทันที เจ้าสำนักต่าวไม่มีม้าก็วิ่งตามไปประตูหน้าสำนักหัวซานสำนักมารแผ่นดินกับศิษย์หัวซานกำลังสู้อย่างดุเดือดที่นั้น หลี่ต้าซงตะโกนลั่น"ข้าเจ้าสำนักกลับมาแล้ว"ทัพธรรมอันน้อยนิดบุกทะลวงทันทีแม้จะน้อยแต่แต่ละคนวรยุทธแกร่งกล้าบุกตะลุยเข้าไปได้ จ้าวลู่จงอยู่บนม้าก็กระโดดลงพุ่งทะยายควงพลองในมือด้วยเพลงพลองเมฆาปั่นป่วน ดุเดือดราวลมฝนคลั่งทุกย่างก้าวศัตรูต้องล้มลง จ้าวลู่จงบางทีก็ใช้กระบวนท่าบางทีก็มีกระบวนท่าแล้วแต่สถานการน์การต่อสู้จบลงอย่างรวดเร็วฝ่ายธรรมมะกำชัยไว้ได้หลังจากงานเลี้ยงขอบคุณกันแล้วทั้งเจ็ดก็เดินทางอีกครั้ง ทั้งเจ็ดตระเวนไปเรื่อยคอยสืบข่าวสำนักมารแผ่นดิน ใกล้ๆกับสำนักบู๊ตึ๊งมีกองทัพใหญ่ตั้งอยู่ปักธงสำนักมารแผ่นดิน"เอาไงดี"หวูเฟยถาม"ลุยอีกหกคนตอบเป็นเสียงเดียว ม้าเจ็ดตัวพุ่งตัวกระโดดข้ามรั้วค่ายเข้าไปทันทีทุกคนหวดซ้ายป่ายขวาใส่ศัตรูรอบทิศ คนจุกและสลบไปกว่าครึ่งในหนึ่งชั่วยาม"หยุด"มีเสียงตะโกนลั่น ทุกคนหันไปมอง"ถอยไป"ทหารสำนักมารแผ่นดินถอยออกไปทันที"ข้าเจ้าสำนักมารแผ่นดินจงหลงสือ ท้าพวกเจ้าดวลเข้ามาเลย"
หวูเม่ยกระโดดไปคนแรก พุ่งตัวเข้าหาทันที จงหลงสือเตะเท้าซ้ายออกหวูเม่ยก้มหลบทันแต่เท้าที่สองของจงหลงสือตามมาติดๆหวูเม่ยพลิกตัวหลบแล้วซัดหมัดกลับไปจงหลงสือพลิกลอดใต้หมัดซัดผ่ามือใว่หวูเม่ยกระเด็นไป จ้าวลู่จงก้าวออกมา"ข้าลุยเอง"จ้าวลู่จงกระโดดไปซัดหมัดใส่ถี่ยิบจงหลงสือรับได้ทุกหมัดและจู่โจมกลับได้ตลอด หมัดอรุณเบิกฟ้าเรียกได้ว่าเกือบไร้ช่องโหว่แต่จงหลงสือยังโจมตีกลับได้ จ้าวลู่จงซัดผ่ามือออกจงหลงสือซัดกลับจ้าวลู่จงใช้พลังนั้นลอยตัวกลับไป จา้วลู่จงหอบหนักลมปราณในตัวเดือดระเหยเป็นไอ ขณะที่จงหลงสือไม่หอบสักนิดสักพักจ้าวลู่จงกับพวกทั้งเจ็ดกระโจนเข้าไปพร้อมกันพลังยุทธของทั้งหมดกระจายออกเป็นเมฆเพลิง แล้วทุกสิ่งก็จบสิ้นในความมืด จ้าวลู่จงรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นตลอดเวลาพอฟื้นขึ้นมาหันดูรอบๆเป็นพรรคพวกทั้งเจ็ดนอนอยู่ด้วยก็เบาใจแต่พอจะขยับก็รู้สึกว่าร่างกายไม่มีแรงเลย พอโคจรพลังสักพักก็มีกำลังนิดหน่อยพอลุกขึ้นนั่งได้ พอลุกนั่งก็มีเสียงลอยมาว่า"พื้นแล้วหรือ"จ้าวลู่จงหันไปก็เห็นจางซันฟงนั่นอยู่"เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"
"ก็เจ้ารบกับเจ้าสำนักมารแผ่นดินจนบาดเจ็บสาหัสถ้าสำนักเราลงไปช่วยไม่ทันเจ้าคงตายไปแล้ว"
"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"ชิยิ่นส่งเสียงสอดขขึ้นมา พรรคพวกทุกคนพื้นแล้ว
"ตอนข้าลงไปเจอพวกเจ้านอนหมดสติกันอยู่แทบเท้าของเจ้าสำนักมารแผ่นดินแต่พอบู๊ตึ๊งบุกมันก็ล่าถอยไปไม่ได้ทำอะไรเจ้า"
"พวกเราสลบไปนานเท่าไร่ขอรับท่านอาจารย์"จางจี้หลานถาม
"9วัน"
หลังจากรักษาตัวกันนาน1เดิอนทั้ง7ก็พอวิ่งได้บ้าง 2เดือนพอที่จะเรื่มสู้ได้และใช้วิชาตัวเบาได้ 3เดือนทั้ง7ก็หายเป็นปกติ หลังจากอำลากันแล้วทั้งเจ็ดก็ออกเดินทางอีกครั้ง
หวูเม่ยกระโดดไปคนแรก พุ่งตัวเข้าหาทันที จงหลงสือเตะเท้าซ้ายออกหวูเม่ยก้มหลบทันแต่เท้าที่สองของจงหลงสือตามมาติดๆหวูเม่ยพลิกตัวหลบแล้วซัดหมัดกลับไปจงหลงสือพลิกลอดใต้หมัดซัดผ่ามือใว่หวูเม่ยกระเด็นไป จ้าวลู่จงก้าวออกมา"ข้าลุยเอง"จ้าวลู่จงกระโดดไปซัดหมัดใส่ถี่ยิบจงหลงสือรับได้ทุกหมัดและจู่โจมกลับได้ตลอด หมัดอรุณเบิกฟ้าเรียกได้ว่าเกือบไร้ช่องโหว่แต่จงหลงสือยังโจมตีกลับได้ จ้าวลู่จงซัดผ่ามือออกจงหลงสือซัดกลับจ้าวลู่จงใช้พลังนั้นลอยตัวกลับไป จา้วลู่จงหอบหนักลมปราณในตัวเดือดระเหยเป็นไอ ขณะที่จงหลงสือไม่หอบสักนิดสักพักจ้าวลู่จงกับพวกทั้งเจ็ดกระโจนเข้าไปพร้อมกันพลังยุทธของทั้งหมดกระจายออกเป็นเมฆเพลิง แล้วทุกสิ่งก็จบสิ้นในความมืด จ้าวลู่จงรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นตลอดเวลาพอฟื้นขึ้นมาหันดูรอบๆเป็นพรรคพวกทั้งเจ็ดนอนอยู่ด้วยก็เบาใจแต่พอจะขยับก็รู้สึกว่าร่างกายไม่มีแรงเลย พอโคจรพลังสักพักก็มีกำลังนิดหน่อยพอลุกขึ้นนั่งได้ พอลุกนั่งก็มีเสียงลอยมาว่า"พื้นแล้วหรือ"จ้าวลู่จงหันไปก็เห็นจางซันฟงนั่นอยู่"เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"
"ก็เจ้ารบกับเจ้าสำนักมารแผ่นดินจนบาดเจ็บสาหัสถ้าสำนักเราลงไปช่วยไม่ทันเจ้าคงตายไปแล้ว"
"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"ชิยิ่นส่งเสียงสอดขขึ้นมา พรรคพวกทุกคนพื้นแล้ว
"ตอนข้าลงไปเจอพวกเจ้านอนหมดสติกันอยู่แทบเท้าของเจ้าสำนักมารแผ่นดินแต่พอบู๊ตึ๊งบุกมันก็ล่าถอยไปไม่ได้ทำอะไรเจ้า"
"พวกเราสลบไปนานเท่าไร่ขอรับท่านอาจารย์"จางจี้หลานถาม
"9วัน"
หลังจากรักษาตัวกันนาน1เดิอนทั้ง7ก็พอวิ่งได้บ้าง 2เดือนพอที่จะเรื่มสู้ได้และใช้วิชาตัวเบาได้ 3เดือนทั้ง7ก็หายเป็นปกติ หลังจากอำลากันแล้วทั้งเจ็ดก็ออกเดินทางอีกครั้ง
6
ระหว่างที่ทั้งเจ็ดเดินอยู่ในเมืองเจิงโจวพลันเห็นยาจกเดินตามมาคนหนึ่ง ตามสักพักจ้าวลู่จงก็หนักลับไปถามว่า"นั่นท่านซงไปจื้อหัวหน้าพรรคกระยาจกใช่ไหม"
"เจ้ารู้ได้อย่างไร
"ข้าแค่เดา"
"รู้แล้วก็ดีข้ามีข่าวมาแจ้ง อีกสามสัปดาห์ที่เมืองเสฉวนทุกค่ายสำนักจะเปิดฉากวัดความเป็นความตายกับสำนักมารแผ่นดิน"
"แล้วพวกเราจะรู้ได้อย่างไรว่าท่านเป็นตัวจริง"
ซงไปจื้อขยับการแล้วพุ่งเข้ามา
-มังกรข้ามทุ่ง-
ทั้งเจ็ดหลบได้แต่ซงไปจื้อก็หายตัวไป"ก็คงตัวจริงละนะ"หลี่เทียนซงพูด
สามสัปดาห์ต่อมา
กองทัพธรรมกำลังเดินทัพเข้าไปที่สำนักมารแผ่นดิน ระหว่างซอกเขาเกิดธนูยิงลงมาอย่างหนักหน่วง"เราหลงกลมันแล้ว"ชีหลงไต้ซือพูด ระหว่างสถานวิกฤติ ธนูก็สงบลงพร้อมมีเสียงดังลงมาว่า"เรียบร้อย"จ้าวลู่จงและพวกถล่มทัพธนูเสียราบ เมื่อแผนแรกล้มเหลวสำนักมารแผ่นดินก็ใช้การตั้งรับที่ปลายซอกเขากองทัพธรรมล้มตากจำนวนมากแต่ซงไปจื้อใช้ผ่ามือมังกรผยองได้สำนึกถล่มทัพเสียราบคาบ เมื่อทั้งสองแผนล้มเหลวจึงต้องใช้แผนสาม-เครื่องยิงหิน-ระดมยิงใส่ทัพธรรม ทัพธรรมบุกโจมตีพร้อมทั้งต้องหลบกระสุนด้วยจึงทุลักทุเลพอสมควร จ้าวลู่จงใช่วิชาตัวเบากระโดดเข้าไปทำลายเครื่องยิงหินหมดทัพธรรมบุกเข้าประตูใหญ่บริเวรนั้นยังชุลมุนกันอยู่จ้าวลู่จงนำกำลังส่วนหนึ่งอ้อมไปโจมตีประตูข้างทลวงบุกเข้าสำนักมารแผ่นดิน จงหลงสือฝีมือฉกาจฉกรรณทัพธรรมล้มแล้วล้มอีก ทัพธรรมที่กำลังได้เปรียบเลยกลายเป็นเริ่มเสียเปรียบ ยิ่งใช้ทัพอ้อมมาล้อมด้วยยิ่งวิกฤติหนัก ฟ้าว บรึ้ม มีเงาลึกลับยิงพลังระเบิดทัพสำนักมารแผ่นดิน แล้วกระโดดลงมาโจมตีจงหลงสือสองคนสู้กันอย่างสูสีขระที่ทัพด้านข้างทัพธรรมกำชัยชนะได้หมด ตรงกลางการดวลยังสูสีจ้าวลู่จงตะโกนว่า"ท่านอาจารย์"ในจังหวะที่ชายปริศนาถีบจงหลงสือกระเด็นไปชายปริศนาหันมามองเขาคือจ้าวหลงซ่านจริงๆ จังหวะนั้นจงหลงสือซัดดรรชนีใส่จ้าวหลงซ่านฟุบลงจ้าวลู่จงกระโดดเข้าไปขวางพี่น้องอีกหกคนร่วมด้วย ส่วนคนอื่นๆแม้จะเข้าไปช้วยก็ถูกซัดกลับมาอยู่ดี ฟับผ่ามือของจงหลงสือซัดถูกชิยิ่นและหวูเฟยล้มลง อีกทีใส่จางจี้หลานล้มลง จากนั้นสะบัดลูกเตะใส่หลีเทียนซงคอหัก หวูเม่ยใช้จังหวะนั้นเข้าโจมตีแต่พลังผ่ามือพอถูกร่างของจงหลงสือก็เกิดการสะท้อนกลับใส่ตัวเองลอยไปกระแทกเสา ซงหลงถูกจับบิดคอหัก จ้าวลู่จงใช้จังหวะนั้นซัดผ่ามือใส่จงหลงสือก็ซัดกลับพอจะปะทะกันจ้าวลู่จงก็เปลี่ยนท่าพลิกผ่ามือหลบกระแทกใส่เหนือขั้วหัวใจของจงหลงสือขาดสะบั้นแต่จ้าวลู่จงก็ถูกผ่ามือของเขาเช่นเดียวกันจงหลงสือเช่นเดียวกัน ขณะที่จงหลงสือล้มลงจ้าวลู่จงก็หันกลับมาหาอาจารย์ของเขาและกองทัพธรรม"มะ...มัน..จบแล้ว..สะ..สินะ.."แล้วก็ล้มลงขาดใจตาย หลังจากนั้นยุทธภพก็สงบสุข จ้าวลู่จงและพวกได้รับการจัดงานศพอย่างสมเกียร และได้รับการยกย่องเยี่ยงวีรีบุรุษ
จบบริบูรณ์
